Na 5 jaar weer eens terug naar mijn bos. Ik had er ineens weer zin in. Het was een prachtige dag om eens te verkennen wat er gebeurt als je je shelter 5 jaar lang verwaarloosd. Zie hier het resultaat.
Zie vorige post voor hoe het er vroeger bij stond…
Het was bijna al weer een jaar geleden dat ik voor het laatst in mijn bos ben geweest. Jemig wat kan je veel met andere dingen bezig zijn!
Om de vaart in de bouw van mijn shelter te houden had ik bedacht dat ik een groot zeil zou meenemen dat ik van Johan had gekregen en daarmee de shelter waterdicht zou maken. Daarna camoufleren en klaar. Debris shelters maken is leuk enzo maar het moet wel een beetje opschieten!
Dus toen de kinderen bij Opa en Oma aan het logeren waren zag ik een mooie kans om weer eens mijn bos in te trekken.
Toen ik mijn shelter na een jaar weer zag, zag het er een beetje triest uit. Veel takken waren erop gevallen –tot een kleine boom aan toe- en de schors die ik er eerder had opgelegd was in een aantal plaatsen losgeraakt en verschoven.
Op de bovenstaande foto kan je de kleine boom aan de rechter kant op het dak zien liggen. Hieronder zie je de verschoven schorspanelen die zijn los gekomen.
Verder was de zijsteun (op bovenstaande foto links – de paal die uit het schors komt) bij de voet verrot en kapot. Deze heb ik verwijderd en na testen besloten geen nieuwe te plaatsen. Het frame is rock solid.
Na alle schors van het dak te hebben gehaald en op een aantal gesorteerde stapels te hebben gelegd begon ik met het weg halen van de uitstekende zijtakken. Deze had ik aan de palen gelaten om ophangpunten voor het schors en ander materiaal te bieden, maar omdat ik er een zeil overheen wil gaan spannen zouden deze zijtakken voor gaten en scheuren kunnen zorgen. Nadat ik met de bijl rond de hut was, werd het tijd om het zeil te plaatsen. Wat een heerlijk groot zeil zeg!
Met de lunch even een vuurtje gemaakt in de vuurkorf die nog had liggen (en niet verkocht kreeg). Het is een heel duur design ding waar ik initieel een beetje twijfels over had of het ook practisch zou zijn, maar de uitsparingen zijn ideaal om je potje water in te zetten (of later ook een blik soep). Na een hete kop thee en een bakje noodles weer aan het werk.
Met wat touwtjes kon ik de zeilogen bevestigen aan het frame en klaar. Daarna was het een kwestie van het vertikaal neerleggen van de schors en takken en stokken daar over heen en afdichten met humus en bladeren.
Hier is te zien hoe het meeste van het zeil weer is gecamoufleerd.
Hoewel er nog steile stukken zijn die nog wat aandacht behoeven. Maar dat komt de volgende keer wel weer. Een shelter is altijd een work in progress.
Daarna de vuurplaats in de shelter gemaakt en een lekker ‘bakkie’ soep gegeten.
Dit filmpje geeft een indruk hoe het nu is geworden.
De shelter is klaar voor gebruik. Wie zal ik eens uitnodigen om mee te gaan?? 
Eind december 2008 ben ik met een aantal medecursisten van de bushcraft basis cursus van oktober ’s ochtens vroeg naar de veluwe vertrokken. Bij een buitenwijk van Ermelo, grenzend aan het bos hebben we de auto geparkeerd en zijn daar met zijn vieren, ieder met een zware rugzak (17-20 kg) de veluwe ingelopen tussen Harderwijk en Elspeet.
Na ongeveer 2.5 uur hebben we onze zware rugzakken afgelegd in een klein bos met dicht op elkaar staande jonge grove dennen, waar niemand ze zouden vinden zonder er echt naar te zoeken. Met wat lichte dagbepakking zijn we verder gelopen om een goede (betere) plek om de nacht door te brengen te vinden. Rond het middaguur zijn we even gestopt voor de lunch die op de branders werd bereid. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het bosje waar we onze rugzakken hadden verstopt, ook een prima plek was om de nacht door te brengen.
Het enige nadeel was alleen dat het er was vergeven van de wissels – paden die de dieren gebruiken om te verplaatsen. Uiteindelijk een plekje gevonden waar wat kleine grove dennen mooi op een rijtje stonden en er maar 1 wissel vlak langs liep (in plaats van 3 of meer ;-). We hebben de kleine dennen gebruikt als een basis om met wat losse takken in een U-vorm een lage wand te creeren. Meer voor (of eigenlijk tegen) het zicht dan wat anders. Daarna hebben we nog een reflector gebouwd aan de open kant om de hitte van het vuur dat we wilden gaan aanleggen terug te reflecteren in ons onderkomen. Twee paar stokken in de grond waar tussen we op maat gezaagde dunne stammetjes konden plaatsen. Bovenin werd het door opgegraven dennenboom wortel bijelkaar gehouden.
Nadat de vuurkuil was gegraven – om er voor te zorgen dat het vuur wat minder zichtbaar is- hebben we gewacht tot het begon te schemeren voordat we het dak van 2 grote zeilen opspanden. Ondertussen konden we lekker bij kletsen en brandhout uit de bomen halen voor het vuur. Hout dat op de grond ligt is meestal nat, maar zeker in een dennenbos, hangt er meestal genoeg hout in de takken van de levende bomen. Dit hout is in de loop der tijd gevallen en is blijven steken. Prima droog (of iedergeval droger – omdat er soms wel wat rijp opzat) hout om je vuur mee te stoken.
Daarna hebben we een kaarsje aangestoken in de vuurkuil, want er was inmiddels toch maar besloten om geen vuur aan te leggen om de kans op ontdekking door boswachters of andere boete-uitdelende mensen, zoveel mogelijk te bepreken, en ging een ieder zijn potje koken waarbij ik me in het donker in mijn vinger snee bij het openen van een gesealde verpakking. Toch maar even ontsmet en een pleister op gedaan zodat het mooi kon helen. Zo zie je maar: nooit je (echte) mes in het donker gebruiken.
Als snel ging de eerste in zijn slaapzak liggen. Daarna volgede er al gauw meer. Het was een wat onrustige nacht voor mij. Ik had een extra slaapmatje meegenomen ter isolatie en deze door de lussen van mijn bivakzak gestoken. Dit zorgde er echter voor dat mijn slaapzak in de breedte onder spanning kwam te staan. Bij het omdraaien voelde ik de spanning van de slaap zak tegen mijn schouders. Hier kom je natuurlijk pas achter als je al ligt en je hebt geen zin om in de vrieskou eens even rustig alles weer anders te doen.
De volgende ochtend waren we zeer vroeg wakker en hebben we allemaal ontbeten. Mijn ontbijt bestond uit warme knakworsten met pitabroodjes. Daarna het kamp op gebroken en de rugzakken weer gecamoufleerd. We hoopte dat we nog wat wild zouden zien en hebben zelfs ergens nog even 20 minuten ons verscholen om te kijken of er wat voorbij kwam. Maar het enige wat dat opleverde was een kouwe kont.
Daarna een lekker stuk gelopen door het bos en over de hei waar de zon er mooi bij kwam. Zo tegen het middaguur kwamen we weer bij ons base-camp aan en gingen vervolgens met volle bepakking weer aan de terugreis beginnen. Al snel kwamen we een mooi open stuk tegen waar inmiddels de zon vollop scheen. Daar hebben we gelunched en even de ogen gesloten. Een heerlijk einde van een nachtje veluwe.
Bijgaande fotos zijn te bekijken op: http://picasaweb.google.com/mibocaj/NachtjeVeluweDecember2008
Bushcraft Adventures 